آشتي، آشتي تا آخر عمر

هميشه وقتي از سفر برمي‌گشتيم. پدرم آه بلندي مي‌كشيد و مي‌گفت" لامصب آدميزاد پر در اورده، ديروز كجا بوديم و امروز كجاييم"
ديروز بود.نه پريروز كه با ابوتراب خسروي و اكبر‌پور و بابك طيبي و چند تن ديگر از قلم به دستان داستان نويس در كنار هم نشسته بوديم و چه مهربان و فارغ از هر كينه و بده‌بستاني- كه اين‌روز‌ها در همه‌ي محافل وجود دارد- از هر دري سخن گفتيم و خنديديم و انگار نه انگار كه من از شهر ديگرم و ان‌ها از دياري ديگر كه مركز هنرش خوانند .چه زود همه‌چيز تمام شدند و هيچ‌كس نمي‌داند از كجا امدند و به كجا شدند.
ديروز به آن‌همه ديروزي پيوست كه آمدند و رفتند و تنها يادي ازشان در ذهن پر از -چي‌بگم- ما غوطه‌ور شد.
بابك طيبي شايد اولين بنيان‌گذار دوستي و آشتي بين هنرمندان شهرستان‌هاست كه بي‌هيچ هاي و هويي قصد آن دارد تا نقطه‌ي پيوند بين هنرمندان ساكت، اما پركار و سخت‌كوش شهرستاني را با رفت و آمد و برگزاري جلسات معرفي و نقد بررسي آثارشان محكم و محكم‌‌تر نمايد. نمي‌دانم. يعني آنقدر پير و جوان اهل ادبيات شيراز محبت نمودند و مهمان‌نوارزي‌شان چنان ذوق‌زده‌ام كرد كه يادم رفت بپرسم چندمين جلسه‌ي -اين‌گونه‌شان-است.اما اين‌بار قرعه‌ي فال به نام من خورده بود تا در گوشه‌ي با صفاي فرهنگ‌سرايشان، بين آن‌همه انسان فرهيخته و بي‌ادعا بشينم و شاهد باشم چگونه با تك‌تك كلماتي كه از ذهن مشوش من روي كاغذ ريخته و سفيدي آن‌ها را آلوده كرده بود، با دقت كلنجار رفته و ذره ذره عيب‌هاي آن را در اورده و نشانم دادند تا چراغ راهي باشد براي كار‌ي ديگر- اگر كاري باشد و مجالي- جايتان خالي. همه‌ي شما را ياد كردم و آرزو كردم اي‌كاش در هر شهرستاني "بابك طيبي‌ي" داشتيم تا از اين‌همه پراكندگي و تنهايي و بي‌كسي نجات مي‌يافتيم و باورمان مي‌شد هستند عاشقاني ، عاشق‌تر از مجنون كه همدلانه ما را در آغوش بگيرند و رهايمان نكنند.
قبل از تشكر از آن‌همه دوستي كه انگار از بدو تولد با من بودند آرزو مي‌كنم" اي‌كاش اين حركت ادامه داشته و به همه‌ي شهرستان‌ها سرايت كند. با همه‌ي سادگي و كم‌خرج بودنش. و ايكاش ماهم ياد بگيريم تا جبران كنيم يا حداقل تمرين كنيم تا شايد بشويم. جايتان كنار حافظ و گلگشت باغ ارم خالي.
از تمامي دوستان شيرازي متشكرم كه مرا با خودم آشتي داد و اميدوارم كرد بعد از مدت‌ها دوباره قلم بدست بگيرم و آن‌همه اندرز را در كارهايم بكار گيرم.