اتاق گرم بود و تاريك . مادر مجبورمان كرده بود بخوابيم، اما خوابم نمي‌برد . خيس عرق بودم و داشتم خفه مي‌شدم . نگاهم روي تيرهاي چوبي و سياه سقف ، هي جلو و عقب مي‌رفت و فكرم ميان آن‌همه برگ‌هاي خشكيده‌ي خرما ، به دنبال مار يا عقرب جراري مي‌گشت كه ناگهان خودش را روي صورتم بيندازد و جانم را بگيرد . از مُردن مي‌ترسيدم . بغض كرده بودم ودَم به آني بود كه گريه ام بگيرد كه صداي هق‌هق آهسته‌ي محمود را شنيدم . ترسيدم . پاهامو جمع كردم تو بغلم و دستامو محكم گرفتم و گوش‌هايم را تيز كردم تا اگر خش‌خش مار يا عقرب را روي حصير شنيدم خودم را از سر راهش كنار بكشم . محمود هنوز گريه مي‌گرد آهسته آهسته مادرش را صدا مي‌زد . « پس چرا نمي‌ميره ؟!»
چيزي روي حصير كشيده شد و خش‌خشش بدنم را لرزاند . خوبي حصير‌هايي خرماي در همينه كه صدا مي‌دن و آدم مي‌فهمه يه چيزي يا يه‌كسي داره ميا طرفش . بدنم لرزيد . محمود آهسته پرسيد « بيداري ؟»
« ها ، تو نمردي ؟»
« خيلي دلت مي‌خواد بميرم ؟ خودمم دلم مي‌خواد . ولي هر كار مي‌كنم ؛ نمي‌ميرم »
« نه ، من از مار و عقربا مي‌ترسم . از اين سقف‌آي سياه مي‌ترسم . ديدم تو داري گريه مي‌كني ؛ فكر كردم نيشت زدن و …»
« نه دگه نمي‌خواد حرفته ور‌گردوني ! آدم يتيم ، آدم سربار ، بميره بهتره تا زنده باشه . من نمي‌فهمم مادرم از گشنگي مُرده بود يا من چقدر نون مي‌خواستم كه منِ فرستاد همراه پدر تو . حالا اونم اگر كار داشت ، اگر وضع و حالش از اون بهتر بود ، حرفي . نيست كه ! از گير سرما و بيكاري دست زن و بچه‌شه گرفته و آورده تو شهر غربت ، اي‌جايَم بيكار و سرگردون خُب … كاشكي مي‌مردم . دعا كن منم مثل پدرم بميرم و اي‌قد مادرت اذيتم نكنه !»
« فقط تورو كه اذيت نمي‌كنه . منم كه بچه‌شم حبس كرده تو مار و موشا ! »
« اي‌جا بندره بچه ! …»
صداش عوض شد و دوباره شد همون محمودي كه انگار هزار سال از من بزرگ‌تره و همه‌چي مي‌دونه .
« تو بندر مار و عقرب نيس . اگرم باشه اي‌قد بي‌حالن كه جون ندارن از سقف برن بالا يا آدمه نيش بزنن . نترس ! تو دگه مردي شدي وَر خودت »
از اين جور حرف زدنش بدم مي‌اومد . دلم مي خواست هميشه گريه مي‌كرد و هميشه همون‌طور حرف مي‌زد .ناگهان گفت « مي‌گم، هستي بريم لب دريا شنو ؟ »
« من‌كه بلد نيستم !»
« خُب يادت مي‌دم »
« مادرم چي ؟ ! »
« يواشي مي‌ريم . اون الان خوابه ، نمي‌فهمه . !»
« اگر نباشه ؟»
« نيس ! من مي‌فهمم . باشه‌مَم ، عمو نمي گذاره پاشه ، وخي ، زودي مي‌ريم ، زودي‌م ميايم. فقط بايد قول بدي نه به عمو و نه به مادرت حرفي نزني ، باشه ؟»
« خُب اگر فهميدن ، نگي من گفتم ! »
« نه ! من كه مي‌فهمم تو دگه مردي شدي وَر خودت . فقط صدا نده ، بگذار من درِِ وا كنم !»
« چه‌جوري وا مي‌كني ؟ »
« اينا در آهني كه نيستن ، چوبي‌اَن ، قلفاشونم قديميه . يه چوبي ، قاشقي كه دُمش دراز باشه پيدا كن ،بده من ، يادت مي‌دم . يواش‌ترم حرف بزن !»
خودش قاشقي پيدا كرد و از درز كنار قفل فرستاد بيرون و گفت « ديدي ! فقط مي‌با يه درزي ، سوراخي پيدا كني كه چوب يا قاشقت بره بيرون . ديدي‌كه ؟ خُب بعدش چوبه مي‌گذاري پشت زبونه‌ي درو فشار مي‌دي عقب . همين . آ آآ … بزن بريم .»
« كفشامون ؟»
« كفش مي‌خِي چكار . اي‌جا كه همه شنه !»
« شنا داغ‌اَن !»
« به‌جاش آبا خنك‌اَن ، كيف‌ت بالا مي‌آ ، بزن بريم !»
لب دريا خلوت بود و داغ . پرنده‌هم پر نمي‌زد و دريا مثل آدمايي كه خواب رفته باشن ، تكون نمي‌خورد . محمود نرسيده به آب لخت شد و با كون لخت و پِتي دويد طرف آب و چند قدمي كه دويد خودش را شلُپي ول‌كرد وسط آب‌ها و بعد از اون‌كه چند بار پا شد و دوباره خودش را پرت كرد . داد زد «بيا بچه ، خنك مي‌شي »
بعد شروع كرد تو آب‌آ شاشيدن . دولش خيلي گنده بود . مادرم گفته بود « اينا بچه‌آي ولي هستن ، وِل بزرگ شدن ، همراشون نرو . اگرم رفتي يه‌وخ جلوشون لُخت نشي ها ؟»
« چرا ؟ اگر خودشون لُخت شدن چي ؟ »
غلط مي‌كنن ، اگر اي‌كاره كردن به من بگو تا پدرشه بسوزم
« چرا ؟»
« دگه چرا نداره . مي گم اي‌طوره ! بگو چشم . كله‌ي آدمه مي‌خوري بسكي چرا چرا مي‌كني ، وخي برو بازي !»
محمود همون‌طور كه مي‌شاشيد دور خودش چرخ زد و داد زد « هي ! من تو دريا بندري‌آ شاشيدم . دگه نمي‌تونن قيافه بگيرن . بيا بچه . مي‌خوام شنو يادت بدم !»
« من نمي‌آم . تو خودت شنو كن !»
« گرما مي‌سوزتت !»
« مي‌رم تو سايه !»
« سايه داغ‌تره ، خفه‌ت مي‌كنه ، بيا تو آب »
جوابش را ندادم و او هم بي‌خيال شد . بنا كرد به خوندن و دويدن و اين‌وَر اون‌وَر رفتن . چه پوست سفيدي داشت . مادرم مي‌گفت « اينايي كه سفيدن كمتر مي‌سوزن تا سبزه‌ها »
« خُب اگر بسوزن ، چطور مي‌شه ؟ »
« واي تو دوباره شروع كردي ! بچه مغز خر كه نخوردي ! يه كم صبر داشته باش ، بزرگ كه شدي مي‌فهمي !»
دلم مي‌خواست زود‌تر بزرگ بشم . مي‌خواستم همين الان يه‌طوري مي‌شد تا از محمود بزرگ‌تر بشم و ديگه ازش نترسم . دلم مي‌خواست شنو بلد بودم و الان شنو مي‌كردم و مي‌رفتم ،هموجايي‌كه اون قايق كوچولو داره برا خودش مي‌چره . يه دفعه به خودم اومدم و داد زدم «محمود ، نگا كن !»
« به كجا ؟»
« پشت سرت . اون قايق كوچولو رو ببين ، هيشكي توش نيس !»
محمود به طرف قايق شنو كرد و من تا لب آب دويدم . محمود رفت . رفت . رفت تا اون‌قدر كه اندازه‌ي قايق شد . ترسيدم . نمي‌دانستم او چقدر شنا بلده و مي‌ترسيدم اگر خسته بشه چي . او‌ن‌جا كه دگه جايي نبود كه خستگي در كنه . اون‌قدر نگاه كردم تا آفتاب چشمم را زد . بستم‌شان . وقتي بازشان كردم قايق بود اما محمود گم شده بود .
«خدايا عجب غلطي كردم . حالا جواب پدر و مادرمه چي بدم . بگم چرا رفتيم . چرا نگفتم . چرا گذاشتم بره طرف اون قايق .»
همين‌طور با خودم حرف مي‌زدم و تكه تكه لباس‌هايش را از روي ساحل جمع مي‌كردم و خدا خدا مي كردم كسي مي رسيد تا كمكمان كند . اما آن وقت روز و در ان گرما حتا پرنده‌هم رو هوا نبود . لباس‌هايش را جمع كردم و دوباره به قايق نگاه كردم كه دم به ساعت نزديك و نزديك تر مي‌شد . دلم مي خواست به خانه بروم و پدرم را خبر كنم تا اگر شد به داد محمود برسند . اما قايق اون‌قدر كنجكاوم كرده بود كه نمي گذاشت بروم . آخر قايق به اين كوچكي به درد چه مي‌خورد . ؟ قايق تا كنار ساحل رسيده بود . حالا ديگر مي‌توانستم خودم را به آب بزنم و بياورمش . اما مي‌ترسيدم . ترسي كه نمي‌شناختم ، از دريا و از آن قايق پرهيزم مي‌داد . خودم را قانع كردم كه از خير ديدن قايق بگذرم و نجات محمود از هرچيزي واجب‌تر است . با لباس‌هاي محمود به طرف خانه راه افتادم . هنوز چند قدم نرفته بودم كه كسي صدايم كرد
« هي ! كجا مي‌ري ؟ »
صداي محمود بود ؛ اما خودش نبود . هر چي نگاه كردم و به هر طرف نگاه كردم نبود . ترسيدم . « روح !»
پا گذاشتم به دو و حالا ندو ، كي‌بدو كه دوباره صداش بلند شد « بچه‌سگ ، لباسا منه كجا مي‌بري ؟»
محل نگذاشتم و دويدم
« هي با تويَم ! »
بدون آن‌كه برگردم گفتم « تو روح‌ي !محمود نيستي ! »
« ديوونه ، روح كجا بوده ! خودمم .به جون خودت خودمم !»
« بگو به جون خدا »
« به قران ، به جون خدا ، خودمم ! نترس . »
«پس چرا من تورو نديدم ؟»
« رفتم پشتش قايم شدم . مي‌خواستم ببينم چقد دوستم داري . بيا نترس . تازه اين قايق ني ، گاچويه !»
« چيزه ؟»
« گاچو ! گهواره ؛ همون‌كه بچه‌ها رو توش مي‌خوابونن و بادش مي‌دن تا خواب بره »
تند و تند لباس‌هايش را پوشيد و به زور گاچو را از آب بيرون كشيد و گفت « به دردمون مي‌خوره . فكر كن ، بدبخت زن‌عمو چقد بايد خواهرته كه يك‌سر جيغ مي‌زنه رو دستاش دور اتاق بچرخونه تا خواب بره . خُب مي‌خوابوندش تو اينو به من يا تو مي‌گه بادش بديم و خودش به كاراش مي‌رسه . پدرت كه به فكرش نيست ؛ يعني نداره بدبخت . خُب اونم ، سگ كه نكشته كه . خُب يكي بايد به فكرش باشه .
« يعني تو به فكرشي ؟ »
« ها ! نيستم ؟ اگر نبودم كه جون خودمه نمي‌گرفتم تا اين لامصبو تا اين‌جا بكشونم !»
« مي‌گم ! تو مي‌گي مال كي بوده . ببين هنوز آخ نگفته . چرا ولش كردن تو دريا . نكنه يه چيز دگه‌اي باشه ؟ »
« نه بابا ، چي مي‌تونه باشه غير از گاچو ؟ من خودم تو يكي از همينا بزرگ شدم . خُب مي‌دوني اوجا كه حصير گير نمي‌آد . مادرم از پتو گاچو درست مي‌كرد . هنوزم ميخ‌آش تو ديوار اتاق‌مون هستن . نمي‌خي كمك بدي ؟ »
« خيلي سنگينه ! »
« ها كه سنگينه ، معلوم نيس چَن روز رو آبا بوده . يواش‌ش‌ش . اون بالاش نگير . خيسه پاره مي‌شه . »
« خُب چه‌جوري مي‌خواي اي‌همه راه ببريمش تا خونه ؟ »
حالا كه نمي‌بريم . مي‌كشيمش اون بالا ، سر و ته‌ش مي‌كنيم و مي‌مونيم تا خشك‌تر بشه ، اووَخ … »
تا دم غروت نشستيم . در طول اين مدت محمود لب دريا گشت تا طنابي پيدا كنه كه بشه اونو ببنديم . مي‌گفت « بيچاره عمو الان تازه خواب رفته . تا مادرت ببينه ما چي آورديم وادارش مي كنه بره دنبال طناب . اونم كه خوابش مي‌آ ، هي قر مي‌زنه . هي‌ميگه نمي‌خوا . بگذار فردا . مادرتم كه ديدي چقد لج‌بازه ، هي مي‌گه حاشا و كلا . بايد همين حالا ببنديش . من دگه از كِت و كول افتادم . حالا كه اي بچه‌آ زحمت كشيدن پاشو راس و ريسش كن . »
اونم نمي‌ره . - من مي‌شناسمش ؛ عمو خودمه – اووخ دعواشون مي‌شه . حالا با اين طناب دو كار مي‌كنيم . هم مي‌بنديمش به گاچو و يك‌سرشه تو مي ندازي رو كولت و يه سرشه من . هم‌اَم وختي رسيديم ، قبل از اين‌كه اونا دعواشون بشه . مي‌گيم "ما خودمون طناب داريم ! " چطوره ، ها ؟ كاشكي دوتا ميخم مي‌ديدم . اووَخ دگه نورعلانور مي‌شد . حالا چشمات خوب وا كن . شايد ديدم . ميخ‌آش بايد بلند باشن و كُلفت مي‌دوني …. »
او همان‌طور حرف مي‌زد . تعريف مي‌كرد . خوشحال بود كه الان مادرم خوشحال مي‌شه و من ديگه گوش نمي‌دادم . خسته شده بودم و فكر مي كردم ؛ فكرش خوب كار مي‌كنه ؛ وگرنه گاچو هنوز خيس بود و ما نمي‌تونستيم جابجاش كنيم . اما اي جوري راحت – نه راحته راحت - خب يه جوري مي‌تونيم به خونه بكشونيمش .
وقتي رسيديم ؛ جلوي خونه دنيايي آدم جمع شده بود . زني از داخل خانه جيغ مي‌كشيد و رودم رودم مي‌زد . گفتم « تو مي‌گي چطور شده ؟ كي‌گريه مي‌كنه »
از اين‌كه فكر و خيالش را پاره كرده بودم ؛ دلخور شد و بي حوصله گفت « من چه مي‌دونم . تو اين خونه هزار جور آدم زندگي مي‌كنه . خُب هر كي مي‌تونه باشه . شايد بچه مامانو مرده ! »
در را هول دادم و گفتم « نه خدا نكنه . مامانو زن خوبيه . بچه‌شم خوبه . زبونته دندون بگير !»
هنوز وارد خونه نشده بوديم كه مادرم مثل پلنگ به طرف‌مون دويد . بغلم كرد و زد زير گريه و گفت « كجا بودي مادر ؟ من كه مُردم ؟ »
بيچاره محمود تا گفت كجا بوديم و با شوق و ذوق گاچو را به داخل كشيد . مادرم جيغ كشيد « واي واي اينا رفتن گاچو يه بچه‌ي مُرده رِ كشيدن اوردن تو خونه ؛ ببرش ، ببرش بيرون … »
محمود طناب‌ها را جلوي چشم مادرم گرفت و گفت « مُرده كجا بوده ؟از دريا گرفتمش ؛ ببين دگه نمي‌خوا به عمو بگي طناباشم برات آوردم و … »
هنوز حرفش تمام نشده بود كه پدرم خيس عرق و خسته وارد خانه شد ؛ از چرخش پريد پايين و بدون اون‌كه بپرسه چي به كجا بوده اونو گرفت زير مشت و لگد . اگر مادرم نگفته بود فرار كن برو تو اتاق مامانو ! منم دست‌كمي از او نداشتم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر